50/50

Μοιάζει δύσκολο να κάνεις μια γλυκόπικρη, συγκινητική, ακόμη και ρομαντική κωμωδία για τον καρκίνο, όμως η πείρα δεκαετιών του Χόλιγουντ, ίσως και της ίδιας της αμερικάνικης νοοτροπίας στο να χρυσώνει το χάπι, σημαίνει ότι σίγουρα δεν είναι αδύνατον. Ο Άνταμ μαθαίνει ότι έχει έναν τεράστιο όγκο στη σπονδυλική στήλη, αλλά δεν το βάζει κάτω. Κι όταν η κοπέλα του τον απατά, ο καλύτερός του φίλος είναι εκεί και η πιθανότητα μιας νέας καλύτερης ρομαντικής σχέσης, δίπλα του, στο νοσοκομείο. Με το ύφος μιας ανεξάρτητης ταινίας και το μείγμα τρυφερότητας-χοντράδας-γέλιων-δακρύων να πετυχαίνει τις περισσότερες φορές σωστά, το «50/50» παραμένει σταθερά συμπαθητικό, ακόμη κι όταν μοιάζει υπερβολικά αμήχανο, αλλά σχεδόν ποτέ δεν αποκτά την ένταση και την αμεσότητα που θα περίμενες από μια ιστορία που, πέρα από δραματική, είναι βασισμένη στην αληθινή εμπειρία του σεναριογράφου του.